Difícil non vai ser que adiviñedes quen son, pois dende pequecha tanto, tanto, non mudei.
De min dicían que era imaxinativa, soñadora e argalleira! De calquera cousa era capaz de facer un xogo... pero o meu mellor xoguete por aquel entón, non era outro que o lapis, pois podía pasalo tempo a debuxar.
Ademáis do debuxo, era algo cantareira... sabíame cantas cancións saían nas películas infantís!
En canto a recordos da miña nenez, quedo coas tardes de inverno, cando saía da escola para ir á casa dos meus avós.
Meu avó axudábame coas tarefas do cole, miña avoa preparaba a mellor merenda do mundo para repoñer forzas. Despois, ao calor da cociña de leña, sentaba a ver un anaco o Xabarín Club. Como me gustaban aquelas tardes...
Sabedes xa quen son?
